Nabeschouwing Vuelta 2019
Was het nu een spannende Vuelta? Het algemeen klassement was zo goed als gevormd na de tijdrit in Pau halfweg de ronde. Daarna werd het nog haasje-over voor de derde plaats maar nooit echt meer.
Primoz Roglic was de verdiende eindwinnaar. In dit veld onklopbaar in de tijdrit, bergop met deze conditie moeilijk op afstand te rijden en lang sterk omringd. Alleen de laatste dagen was het vrezen voor de ploeg rond hem. Een zege bergop om de rest op zijn nummer te zetten en de eigen panache in de verf te zetten was mooi geweest.
Wat te zeggen van Alejandro Valverde? Ook de wereldkampioen in de zuinigheid blijkt nog eens. Op zijn leeftijd een podium halen is natuurlijk best indrukwekkend maar het oogt ook wat saai. Hij blijft op zijn 39ste alleen over als kopman bij Movistar. Quintana, Landa en Carapaz verlaten het schip en dat wordt hopelijk geen zinkend. Men moet dringend de wissel op de toekomst gaan bekijken maar zolang Valverde meerijdt, is het niet zeker of een ander kopman kan zijn. Een geweldig coureur maar misschien al te lang God in Spanje.
Miguel Angel López dan. De Colombiaan wordt al enkele jaren als potentiële rondewinnaar gezien maar is daarvoor tot nu toe niet allround genoeg gebleken. Snedige demarrages bergop die echter vaak niet ver dragen, en meestal een te zwakke tijdrit. Hij kleurt vaak ritten, dat is waar, maar haalt daar te weinig rendement uit. Kijk naar de laatste bergrit waar hij verwacht wordt, probeert, maar niet kan beantwoorden aan de uitdaging van Pogacar.
Nairo Quintana is al een paar jaar op de dool ook al pikt hij altijd wel zijn etappe mee. De klimgeit waagt nog wel eens zijn sprongen maar met te weinig succes. Het gedeelde kopmanschap met Valverde is nooit geen garantie voor succes geweest, toch niet als de Spanjaard ook kans had op een goed klassement. Toegegeven: van Nairo hebben we soms ook een stugge indruk. Ondanks zijn soms hoogdravende retoriek in de interviews achteraf laat zijn communicatie tijdens de wedstrijd blijkbaar nogal eens te wensen over. De Movistar speerpunten willen geen van beiden blijkbaar laten weten aan de ander dat het niet vlot loopt onderweg.
Tadej Pogacar is de revelatie van de Vuelta. Deel uitmakend van een contingent renners dat schijnbaar al jaar en dag bij de elite rijdt maar nog maar pas de neus aan het raam steekt. Waar het voor deze jongen stopt weet ik niet, net als voor een Bernal of Evenepoel. De schrik sloeg mij toch even om het hart: wie begeleidde de Sloveen immers weg na de laatste bergrit? Mauro Gianetti, wielrenner uit een ander tijdperk. Een tijdperk waar veel over gezegd en geschreven is, maar dit heerschap was toch een van de meest opportunistische exponenten uit die periode. Zijn eigen exploten met EPO en kunstbloed, en als manager bij Saunier-Duval en Geox-TMC (herinner u Juan Jóse Cobo, recent van zijn Vuelta 2011 zege ontnomen ) zullen we hier niet oprakelen maar hopelijk houdt hij het dit keer wel zuiver. Was er trouwens jaren geleden niet heel wat polemiek over wie wel en wie niet in het wielrennen mocht actief zijn omwille van het eigen dopingverleden?
Verder moeten we nog de puike prestaties aanhalen van Rafal Majka, Wilco Kelderman en Dylan Teuns. Bij mij eerder in het oog springend was het goede rijden van Carl Fredrik Hagen en Nicolas Edet. Het bergklassement ging wat ten onder in alle aandacht. Ángel Madrazo stond lang aan de leiding, moest op het einde toch nog de Fransman Geoffrey Bouchard voor zich dulden.
