Tussen de graffiti, Game of Thrones en de vredesmuren: Belfast

“Met een zacht sprongetje landt de Ierse vogel in Dublin, dus niet in Belfast. Het belangrijkste verschil is dat Noord-Ierland deel uitmaakt van het Verenigd Koninkrijk, terwijl de Republiek Ierland een onafhankelijke staat is. Dat betekent dus ook dat de Noord-Ieren, met dank aan die vermaledijde Brexit, niet meer tot Europa behoren. Je hebt geen visum, maar een ETA-papiertje nodig. Tot zover deze wat saaie, maar praktische intro van deze reisreportage. Wat volgt is een onvergetelijke optelsom van een prachtige stad, vreemde mythes, majestueuze kastelen, een dikke brok historie met de schaduwen van Sansa en Littlefinger in ons spoor….“

Mario De Wilde

Rechtstreeks vliegen naar Noord-Ierland vanuit België is dus nog steeds onmogelijk. En dus wordt de eerste bestemming Dublin om dan de 179 km naar de Noord-Ierse hoofdstad te rijden. Nochtans is Georges Best Airport een vintage pareltje.

Net zoals hun vele duizenden martelaars die begin van de jaren zeventig tijdens een bloedige burgeroorlog sneuvelden, wordt ook het voetballende wonderkind nog dagelijks in Belfast geëerd. ’s Lands populairste Bestje overleed, overgeleverd aan drank en drugs, einde 2005. “I gave up women and alcohol, it was the worst 20 minutes of my life.” Het schetst de Noord-Ierse way of life…

Boetseerschijf

De busrit van Dublin naar het centrum van Belfast duurt zowat twee uren. Onze uitvalsbasis is door de reisexperten van Imagine Travel gekozen en die kennen duidelijk hun vak. We stappen uit de bus en niet eens vijf minuten van het nagelnieuwe bus- en treinstation aan Great Victoria Street. bevindt zich het viersterrenhotel Europa. Het wereldberoemde Titanic Belfast ligt op vijf minuten rijden.

Snel uitchecken want een glimmende zwarte cab wacht ons op. Driver en gids Frank wil een file ontwijken en rijdt drie keer een rond punt op. Stilaan voelt het aan of ik op een boetseerschijf zit. We passeren tientallen en nog eens tientallen geschilderde gevels met daarop de beeltenis van een gesneuvelde IRA-strijder of een oorlogsepisode. Nee, in Belfast wordt niet met steen of cement gemorst om standbeelden te bouwen. Daar neemt men liever de verfkwast of het graffitipistool.

Inhakken

Belfasts street art-scene is voortdurend in beweging maar de echte prachtwerken blijven gelukkig over. Als Frank Ormeau Road op draait, wijst hij naar de plaats waar elk jaar rellen uitbreken als de protestantse Orange Order door het katholieke deel van de straat wil marcheren. Ook hier overal gigantische oorlogsportretten.

We houden in Northumberland halt aan een meterslange mural, een heilig eerbetoon aan de helden van Belfast. Het verkeer wordt kalmer wanneer we de een van de buitenwijken indraaien. Cupar Way is de plaats waar jaren aan een stuk de hevigste gevechten plaats hadden. We rijden minutenlang langs de peacewall die de stad in twee verdeelde. De muur zal nooit voorkomen in de beelden van National Geografic maar hakken er bij elke bezoeker verpletterend in.

Tussen de kilometers graffiti en prikkeldraad overal hartverscheurende boodschappen en leuzen van hoop. Wanneer Frank ons weer aan het hotel afzet, heeft hij nog een melding voor ons: “Dit is het Europa Hotel, het meest gebombardeerde hotel ter wereld”. Tijd om vrolijk aan tafel te gaan….

Music please

Visit Belfast heeft ’s avonds voor ons een tafel gereserveerd in een van de meest levendige pubs van de hoofdstad. Dat is geen woord gelogen want The Garrick weet meteen bij onze aankomst te verblijden met een authentiek Iers decor en zeven viool-, fiddle- en bodhrán-muzikanten vullen de pub live met traditionele Ierse klassiekers.

Komt er na een paar uur plots nog de Ierse kampioen uilleann pipes (Ierse doedelzak) mee bij het gezelschap aanschuiven. De avond was lang, de nacht die daarop volgde helaas veel te kort…
www.visitbelfast.com

Guinness als balsem

Graffiti kan ook mooi wezen. Dat ervaren we ’s anderendaags. Met name in het hippe Cathedral Quarter, struikel je bijna over de murals. In Belfast worden ze beschouwd als baken van creativiteit. Soms geven ze de stad ook een grimmig karakter. Een verademing is zeker de stop aan The Duke of York in Commercial CT. De pub is niet alleen wereldberoemd, ook het beeld van de Spaanse dichter Dali is een icoon voor locals en toeristen.

In Great Victoria Street stappen we het legendarisch Crown Liquor Saloon binnen. De gevel is versierd met complexe mozaïeken van tegels en glas-in-lood. Idem voor het plafond binnen. De bar is van rood graniet, vrolijke gestemde tegels, voetondersteuning met verwarming en grote vaten met gepolijste bronzen kranen. Opvallend zijn de tien aparte cabines. Inderdaad, apart want ook in de Victoriaanse tijd ging men vreemd of mocht niet gezien worden met drank. We bestellen een glas Guinness als balsem en tegelijk als biechtstonde voor onze zondige vleselijke visioenen. Aan tradities raak je immers niet in Belfast…

Inspirerende omgeving

Als dessert neuzen we in culinaire mekka van de St. George’s Market met z’n ontelbare smaakbommen. Belfast is de stad van de Titanic. In het gelijknamig beleefmuseum werd het schip der dromen ontworpen, gebouwd en te water gelaten. Ook het Titanic Quarter barst van de bezienswaardigheden met het Titanic Dock and Pump-House, de Titanic Pilgrimage Walk en de SS Nomadic, het laatste overgebleven schip van de White Star Line in de wereld. Ik krijg vochtige ogen bij het zien van deze toch wel tragisch verlopen historie

Dansen op het Gobbins-klifpad

Laatste bezoek van onze driedaagse is richting de Gobbins, een wandelpad dat tegen de zeekliffen schuurt. Daarvoor hebben ze een specialist ingeschakeld. Op klokslag 9 uur ’s morgens staat Steve Patterson ons aan het hotel op te wachten. Al bij de begroeting voelt hij aan als een vriend. Als een vriend in korte broek, want het kwik mag dan 10 graden wijzen, Steve zweert op deze winterdag bij zijn korte broek. Zijn kennis van de streek is verbluffend en geanimeerd.

We passeren richting de Wild Atlantic Way een openluchtmuseum van kastelen, groene weilanden, dramatische kliffen, afgelegen eilanden en sfeervolle dorpjes. We bezoeken het havenstadje Kinsale, een whiskystokerij en wandelen onder de eeuwenoude bomen van Dark Hedges in Antrim.

Aan het Gobbins klifpad gaat de adrenaline fors de hoogte. Voor ons in Carrick-a-Rede doemt een gammele touwbrug op die ons naar Carrick Island brengt. Midden de 20 meter lange loopbrug worden we gul bespat door de beukende golven vlak onder ons. Missie geslaagd en we krijgen zelfs nog een diploma van ‘Moed en Volharding’ mee. Dat wordt weer opscheppen thuis….
www.hometowntoursbelfast.com

Klein mannetje

De Giant’s Causeway is een rotsformatie aan de noordoostkust van Noord-Ierland (Bushmills), die bestaat uit zo’n 40.000 basaltzuilen. Het is een flinke wandeling maar de beloning is machtig mooi. Het weer zit mee en dan moet je het ijzer smeden als het heet is, zeker in Ierland. Met een audiogids (jawel, ook in het Nederlands) weten we van elke steen en rots het ontstaan en de typische kenmerken.

Op het hoogste punt staan we op de eerste rij om live een aflevering van National Geographic te ervaren, maar dan duizend keer uitvergroot. Met mijn 1.87 meter voel ik me bij het aanschouwen van deze natuurkracht plots wel heel klein. In het Visitor Center versterken we de inwendige mens nog met enkele Irish Scones en een pasty met Worcestershire saus.
www.nationaltrust.org.uk

Groene lach

De laatste dag begint in de vroege ochtend, wanneer de zonsopgang de lucht in dramatische tinten oranje kleurt. Het passend ‘Games of Thrones’-decor om afscheid te nemen. Belfast maakte me drie dagen kriekezot en tegelijk heel vrolijk. Ik hoor je al denken: Mario, overdrijf je nu niet? We maakten kennis met Noord-Ieren waar de levenslust vanaf spat. Deze groene smaragd heeft echt alles in huis om avontuurlijke vakantiegangers een glimlach op het gezicht te toveren: ‘Erin go bragh’ (Ierland voor altijd)…

Deze reisreportage kwam tot stand dankzij Imagine Travel. Te boeken in elk reisbureau of www.imaginetravel.be.